Already shifted
Catching up:
Logic
Rhetoric:
Drama:
Play the actor. Lie and detect lies.
Cool for: Undercover Cops, Thespians of the Stage, Psychopaths
Drama urges you to treat the world as a stage – and on it, to perform. It will enable you to lie, to concoct the most elaborate and wonderful stories; to take on ingenious personas and perform acts of stagecraft in an entertaining amalgam of fourberie and deceit! As well, it enables you to see through would-be actors and their false antics. If they lie, you’ll know. Immediately.
At high levels, Drama may render you an insufferable thespian – one prone to hysterics and bouts of paranoia; for to know the world is a stage is to know that Truth is a Vanity. However, with low Drama you cannot lie – or discern when others lie. And a cop who can’t do either is a cop who’s soon going to be lying six feet under
Conceptualization:
Understand creativity. See Art in the world.
Cool for: Creatives, Psychedelic Fanciers, Critics.
Conceptualization has a special role it wants you to play in this world – not the role of cop, but of Art Cop. It enables you to make fresh associations, to delve into world-concepts from Jan Kaarp’s postmodernist karperie, to Revachol’s arabesque architectural style dideridada, and even the concept of HARDCORE – and then, importantly, to add your own contribution to these works.
At high levels, Conceptualization makes you go big – perhaps too big. It is ostentatious, demanding grand displays. Why live life when you can throw yourself into a live volcano? At low levels, however, you will be unable to see the world in a creative light. You’ll be unable to contribute to conversations in an art gallery. Only boring people will invite you to their dust parties.
Visual Calculus:
Reconstruct crime scenes. Make laws of physics work for the Law.
Cool for: Forensics Scientists, Tactical Fighters, Math-Minded People
Visual Calculus verses you not only in the laws of the state, but the laws of nature. It enables you to create virtual crime-scene models in your mind’s eye. You’ll see how a bullet shattered the glass and from that trace its trajectory with mathematical precision. You’ll also count so many footprints – and at a glance discern shoe size and design; as well as the height, weight, and gender of the one who wore them.
At high levels, Visual Calculus makes the world reveal its secrets to you – but you may be so absorbed by your mind-diorama, you don’t notice as crooks steal your pants. However, at low levels, your mind’s eye will be blind. Reconstructing crime scenes will be difficult without outside help
Catching up:
Logic
You must be registered for see images
Wield raw intellectual power. Deduce the world.
Cool for: Analysts, Pure Rationalists, Obviously Logicians.
Logic urges you to analyze the living daylights out of the case. It enables you to piece evidence together, detect inconsistencies in statements, and impress everyone with your astonishing conclusions. It’s the bread and butter of many a detective.
At high levels, Logic will be able to solve even the most complicated puzzle. You will be very proud and thus susceptible to intellectual flattery; for those blinded by their own brilliance often miss important clues. With low levels of Logic, you’re going to have a hard time solving even the simplest puzzles. Even if you find the pieces, good luck putting them together
Encyclopedia:
You must be registered for see images
Call upon all your knowledge. Produce fascinating trivia.
Cool for: Thinkers, Historians, Trivia Freaks
Encyclopedia makes you a know-it-all, turning your mind into a database of facts. It enables you to draw on these facts innately, offering a wealth of background knowledge to all things related and unrelated to your case. Who knows when the history of cigarette brands will provide the breakthrough you need to arrest a murderer – or when knowledge of pre-Revolutionary guns might save a life?
At high levels, Encyclopedia shares this wealth of knowledge to an almost overwhelming degree – while it may give you crucial breakthroughs, it more often will clutter your mind with useless tidbits. With low levels of Encyclopedia, though, you’ll be forced to work with only the clues in front of you. Without any background knowledge, copping is going to be tough stuff.
Rhetoric:
You must be registered for see images
Practice the art of persuasion. Enjoy rigorous intellectual discourse.
Cool for: Ideologues, Conversationalists, Would-Be-Politicians
Rhetoric urges you to debate, make intellectual discourse, nitpick – and win. It enables you to break down arguments and hear what people are really saying. You’ll spot fallacies as soon as they’re used – what exactly did the waiter leave out of their testimony? What was the dancer trying to divert you from? Was that double entendre intended, or did you just get an accidental lead?
At high levels, Rhetoric will make you an impressive political beast – one whose beliefs are impenetrable. Which is to say, one whose mind will not change; one who will calcify. With low Rhetoric, though, you’ll have a hard time of shooting down any argument. Nailing people to their testimonies will be nigh impossible.
Drama:
You must be registered for see images
Play the actor. Lie and detect lies.
Cool for: Undercover Cops, Thespians of the Stage, Psychopaths
Drama urges you to treat the world as a stage – and on it, to perform. It will enable you to lie, to concoct the most elaborate and wonderful stories; to take on ingenious personas and perform acts of stagecraft in an entertaining amalgam of fourberie and deceit! As well, it enables you to see through would-be actors and their false antics. If they lie, you’ll know. Immediately.
At high levels, Drama may render you an insufferable thespian – one prone to hysterics and bouts of paranoia; for to know the world is a stage is to know that Truth is a Vanity. However, with low Drama you cannot lie – or discern when others lie. And a cop who can’t do either is a cop who’s soon going to be lying six feet under
Conceptualization:
You must be registered for see images
Understand creativity. See Art in the world.
Cool for: Creatives, Psychedelic Fanciers, Critics.
Conceptualization has a special role it wants you to play in this world – not the role of cop, but of Art Cop. It enables you to make fresh associations, to delve into world-concepts from Jan Kaarp’s postmodernist karperie, to Revachol’s arabesque architectural style dideridada, and even the concept of HARDCORE – and then, importantly, to add your own contribution to these works.
At high levels, Conceptualization makes you go big – perhaps too big. It is ostentatious, demanding grand displays. Why live life when you can throw yourself into a live volcano? At low levels, however, you will be unable to see the world in a creative light. You’ll be unable to contribute to conversations in an art gallery. Only boring people will invite you to their dust parties.
Visual Calculus:
You must be registered for see images
Reconstruct crime scenes. Make laws of physics work for the Law.
Cool for: Forensics Scientists, Tactical Fighters, Math-Minded People
Visual Calculus verses you not only in the laws of the state, but the laws of nature. It enables you to create virtual crime-scene models in your mind’s eye. You’ll see how a bullet shattered the glass and from that trace its trajectory with mathematical precision. You’ll also count so many footprints – and at a glance discern shoe size and design; as well as the height, weight, and gender of the one who wore them.
At high levels, Visual Calculus makes the world reveal its secrets to you – but you may be so absorbed by your mind-diorama, you don’t notice as crooks steal your pants. However, at low levels, your mind’s eye will be blind. Reconstructing crime scenes will be difficult without outside help
Pad na gesondheid - Opsoek na vrede
'n Novel van Chamell Johnson nee Delie
Hoofstuk 1: Die begin van 'n interassente verhaal
Vandag het ek besluit om te skryf - ek weet nie rerig waar om te begin nie. Mense se altyd "by die begin" maar vir my storie was daar nie 'n begin of 'n einde nie net klomp stukkies in die middel. So, ek begin in die middel by die gedeelte van die storie waar ek nou is. Ek hoop my storie kan iemand inspireer om te glo in die reenboog na die reen - die lig aan die einde van die donker tonnel. Al voel die tonnel soms oneindig en die reen is al 'n storm.
Okay, so, vandag is 'n goeie dag, vandag is 'n dag waar ek besef dat ek 'n vegter is. 'n Dag wat ek okay is met my stryd - lange oneindige stryd. 'n Tydjie terug, seker so 3 maande gelede is ek gediagnoseer met kanker - JA, die groot K woord. Nee, ek het nie een voet in die graaf nie maar ek is ook nie die lewindige persoon wat ek nog altyd was nie. Die dag toe ek die nuus kry, het ek seker daardie dag daai gedeelte van myself by die dokters spreek kamer gelos.
Julle wonder seker hoe het alles gebeur? Wel, ek wonder soms self ook hoe het alles gebeur!...
Ek het een aand middernag wakker geskrik met 'n steek-pyn in my regter arm, ek het maar moeilik geslaap daardie aand want my arm het die heeltyd net gepyn, sonder ophou - kommerwekkend ek weet. Ek het die volgende oggend met 'n klier aan die regte kant van my nek opgestaan. My man het navosing gedoen en ons het gedink dit is 'n goiter.
Ons het dit 'n toiter genoem (toor goiter) want hoe daag 'n goiter net op? Nie dat ons geglo het dit was toordery nie - net 'n grappie om 'n dokters afspraak te vermy. Mens dink mos altyd alles is klein, tot dit nie is nie. Die "goiter" het na 2 weke weg gegaan en ons het aan met ons lewens beweeg - dit was nie eens in my agter kop nie. Ek het 'n nuwe werk begin, na ek vir 6 maande sonder werk was en een van my voordele was medies. Ek was baie beindruk met die maatskappy, my eerste indruk was dat hulle agter hulle mense kyk.
Lewe was lekker - het uit gesien vir my nuwe mediese vons, vakansie in Desember, my pensioen en natuurlik my nuwe salaris! Weke het verby gegaan en eendag skrik ek wakker en die "goiter'' is terug. My man stel toe voor dat ek dokter toe gaan en maak vir my 'n afspraak. Terwyl ek by die dokters spreek kamer was het mense in geloop en weer uit geloop - almal het beweeg behalwe ek. Ek wou al moed op gee maar dis asof daar 'n klein stemmetjie in my agter kop vir my se - "bly, al sit jy ook tot middernag". Die dokter het my geondersoek en het vir my medikasie vir allegie gegee. Ja, lang storie kort - ons het gedink dit is 'n allergie, en dit was nie 'n "goiter" nie, dit was 'n klier. 'n Week is verby en ek kry 'n pyn aan die linkerkant van my nek, dit het gevoel asof ek 'n spier getrek het en daar het ook 'n klier uitgekom. Ek kon my kop nie draai nie - my kop het stokstyf op my skouers gestaan en dit is wanneer ek besef het, dis seker weer tyd om by die dokter te gaan kuier. Die dokter het my vir bloedtoetse gestuur en daarna het ek vir een of twee ondersoeke gegaan. By die punt, weet ons almal dat dit nie 'n allegie kan wees nie, maar wat kan dit dan wees? 'n Vraag wat ons almal gehad het maar vir die eerste keer in my lewe,was ek nie oorig genoeg om by die antwoord uit te kom nie.
My mediese uitgawes was belaglik, die gedagte van kanker was skrikwekkend en ek was oorlaai met werk - alles perfekte redes om weg te hardloop van die waarheid af. 'n Maand is verby, klomp toetse was gedoen en ons het nogsteeds nie 'n antwoord gehad op wat voud is nie.
Ek kry 'n oproep van 'n onbekende nommer af - eerste gedagte wat opkom is dat dit een van die mediese fasiliteite is wat hulle geld soek? Ek antwoord en tot my verrasing is dit my dokter - sy verwys my na 'n klier spesialis wat oor 2 maande sou af tree - ironies, ek weet. Tyd om my draf skoentjies uit te trek want hier moet ek met die realiteit ooreenkom.
Ek kry onmiddelik 'n afspraak by die spesialis omdat tyd nie aan ons kant was nie. Ek gaan die oggend werk toe met net my lyf, my gedagtes was nie saam nie - dit was by die onbekende. Ek het toestemming gevra om vroeer te gaan en my bymekaar probeer kry, want weereens moet ek die storie gaan vertel van hoe ek hier op geeindig het. Ek daag laat op vir my afspraak want ek het verdwaal - ek het die gebou geonderskat. Die ontvangsdame gee vir my die papierwerk en ek begin om in tevul. Nog nie eens klaar nie, toe is die spesialis reg om my te sien. Ek gee vir hom al my resultate en ons begin met die ondersoek. Dit het gevoel soos net een kyk en toe beweeg sy lippe: "dit kan een van twee dinge wees - klier kanker of die probleem kan jou skildklier wees", sy hy. Hy bel my dokter om die pad voorentoe te bespreek en sy vra dat hy 'n "lymph node biopsy" doen. Ons bespreek wat die beste tyd sal wees om die biopsy te doen en 3 dae van nou af klink die beste, vir al die partei behalwe vir my. Ek nodig tyd om te kou aan alles wat dus-ver gebeur het. Dit voel asof ek op 'n tuimeltrein is wat te vinnig beweeg en niemand slaan ag op ek wat skree nie. Kan iemand dalk die man wat in beheer is se dat ek asemhaal kans nodig het?
Ek wou oorslaan na die gedeelte waar ek opad is hospitaal toe vir die opersie maar toe dink ek as ek die een was wat die boek gelees het sou ek nie net die hoogtepunte wou he nie. Ek sou al die klein stukkies in tussen ook wil hoor.
So, hier is 'n stukkie wat ek eintlik nie sou deel nie. Die afgelope tyd het ek normaal met my lewe aan beweeg. Ek was bang vir die operasie maar nie genoeg dat ek paniekerig geraak het nie. Ek het darm nou al 'n roetine gehad - werk toe en huis toe en dit het my rustig genoeg gemaak om kan deur te druk met dit wat voorle...ek weet dit klink baie verveeling maar vir 'n meisie soos ek was dit perfek. Daar was orde, nes ek nog altyd van dinge gehou het. En, ek darm 'n ontsnapping gehad - my sprokies verhaal, so pas getroud met my sielsmaat. As ek nou terug dink, was die berg eintlik nie so hoog nie. Die klim was maar moeilik maar die uitkyk op die hoogte punt van die berg was perfek, daar-die gevoel wat mens kry as jy die son sien sak - jy weet jy moet alles in neem voor die pragtige prentjie verby is en al wat jy oor het is die herinnering van 'n perfekte afsluiting van die perfekte dag.
Terug na my storie... Die dag het aan gebreek en ons het ons reg gemaak vir die operasie. Ons moes 6uur by die hospitaal was, ek was die eerste patient vir die dag. Ons het geduldig vir ons vervoer gewag, en toe hy nie opdaag nie toe begin die warboel - die warboel in my gedagtes, die warboel om 'n ander vervoer te kry, die warboel tussen is die my kans om uit die situasie te kom of gaan ek dit deur sien.
Wel, ek het by die hospitaal uit gekom, 'n bietjie laat maar ek het dit darm gemaak. Ek is gewoontlik nie 'n liefhebber van hospitale nie maar, by die hospitaal het ek vrede gehad. Ek het in my uniform verander, die beroemde rokkie en sagte broekie en hulle het my in die teater in gerol. Die mooiste gedeelte van daardie dag, was toe die hele personeel van die teater vir my sterkte gewens het en elkeen vir my met 'n glimlag gese dat alles goed gaan afloop.
Alles het toe goed afgeloop en 'n week later het ek my resulte gekry. Die spesialis het my wond gekyk en gese hy was tevrede met die genesing. Ons het gaan sit, en toe kom die volgende woorde uit sy mond - dis 'hodgins lymphoma", kanker in die klier. Van skok het ek geglimlag en gevra jammer, kanker? Asof, ek dit nie verwag het nie, snaaks hoe mens soms reageer op erinstige goed. Hy het die volgende stappe met my bespreek, ek het hom bedank en ek het die laaste vorms gaan invul. Die onvangsdame het my met hartseer aan gestaar en in daai oomblik besef ek wantoe my lewe nou opad is. Ek het vir my man 'n boodskap gestuur en onkologie sentrum toe gegaan. Moelik om te se jy is gediagnoseer met 'hodgkins lymphoma' as jy nie eens rerig verstaan wat dit is nie. Ek het 'n afspraak by 'n onkoloog gemaak en huis toe gegaan. Toe, ek my man sien, toe voel dit asof my wereld in stukkies breek. Moeilik om vir die persoon wat jy die liefste in die wereld het te se, "ons gaan nou een van die moelikste struikelblokke moet oorkom". En, na dit was dit tyd om die res van die familie te vertel.
Ek is 'n ouma en oupa kind, baie mense kan seker verstaan wat dit beteken en vir die wat nie, ek is 'n familie mens. Nie jou normale familie mens nie maar die tiepe wat langs haar oupa op die bed gaan le voor hy slaap en van haar hele dag vertel, van begin (toe ek my oë oop gemaak het in die oggend) tot by die punt waar ek op die bed le). Die tiepe mens wat haar ouma se hare gaan kam terwyl sy tv kyk net om tyd met haar te spandeer. Die tiepe persoon wat 'n jaar na skool by die huis bly, omdat sy voel haar broertjie is te klein vir dagsorg en weet dit sit druk op haar Ma wat op die myn werk. Die tiepe persoon wat 'n rol in elkeen van haar familie se lewe speel want sy weet almal nodig daardie een mens wat altyd daar is, vir die goed en die sleg.
Ek dink die vertel was die eerste van klomp moeilike eerstes gewees - haarverlies, MRI, beenmurg biopsie, chemo en bestraling. Ek het stage 2 hodgkins lymphoma gehad - 12 rondes van chemo en 14 keer bestralling. En ek moet se, die een was erger as die ander, net nie in daai orde nie. Vir die eerste dag van chemo het ek my sak gepak - peuselhappies, skootrekenaar, kombersie, en klomp ander goed wat nie belangrik was nie, want vir 5 ure gaan ek daar wees. Volgens, my was ek gereed, onweetend dat chemo nie dieselfde is soos hulle dit op die tv afspeel nie. Ek het 'n meisie ontmoet met dieselfde kanker, dieselfde ouderdom en dieselfde behandeling as ek, maar dit was haar laaste keer wat sy behandling gekry het. Sy het dit oorwin! Ek onthou haar as 'n inspirasie (oor paar maande gaan dit ek wees) tenspuite van hoe moeg sy nou al was -bleek, naar en net al moeg vir die veg. Min, het ek geweet dat ek ook so gaan lyk en voel waneer dit my laaste ronde is. As ek dink aan chemo kry ek nou nog, amper 'n jaar later nogsteeds 'n kol op my maag.
Bestraaling het met sy eie uitdagings gekom,. Haarverlies, in sy eie manier ook. Die vorige generasie het altyd gese, hare groei terug asof dit nie sulke groot rol speel nie maar, ek dink dit speel 'n rol wat mens nie kan beskryf tot dat jy dit nie meer het nie, Dit is maar moeilik as jy in die spiel kyk en nie die persoon herken wat terug kyk nie. 'n Konstante herinnering van wat jy deur was, asof kanker op jou voorkop geskryf is, met 'n kaart wat wys na die nagmerrie wat jy agter jou rug wil sit.
Ek het altyd gespot en gevra, sal jy vir my lief wees as ek nie meer hare het nie en sonder om te twyfel het hy altyd gese, "ja, natuurlik", en toe ek my hare verloor toe kan ek dit op die proef sit , soveel goed was op die proef gesit maar die Here het geweet, dis die man wat ek gaan nodig het in die seisoen. Hy het my geleer dat oneindige liefde enige uitdaging kan oorwin.
Hoofstuk 2: 'n Morbiede plek
Hoofskuk 3: Lewe na Kanker
Hoofskuk 4: Die verhaal van 'n gewone meisie
Hoofstuk 5: By die Vader, Seun en Heilige Gees
Hoofstuk 6: My sprookies verhaal
Hoofstuk 7: Die is net die begin
'n Novel van Chamell Johnson nee Delie
Hoofstuk 1: Die begin van 'n interassente verhaal
Vandag het ek besluit om te skryf - ek weet nie rerig waar om te begin nie. Mense se altyd "by die begin" maar vir my storie was daar nie 'n begin of 'n einde nie net klomp stukkies in die middel. So, ek begin in die middel by die gedeelte van die storie waar ek nou is. Ek hoop my storie kan iemand inspireer om te glo in die reenboog na die reen - die lig aan die einde van die donker tonnel. Al voel die tonnel soms oneindig en die reen is al 'n storm.
Okay, so, vandag is 'n goeie dag, vandag is 'n dag waar ek besef dat ek 'n vegter is. 'n Dag wat ek okay is met my stryd - lange oneindige stryd. 'n Tydjie terug, seker so 3 maande gelede is ek gediagnoseer met kanker - JA, die groot K woord. Nee, ek het nie een voet in die graaf nie maar ek is ook nie die lewindige persoon wat ek nog altyd was nie. Die dag toe ek die nuus kry, het ek seker daardie dag daai gedeelte van myself by die dokters spreek kamer gelos.
Julle wonder seker hoe het alles gebeur? Wel, ek wonder soms self ook hoe het alles gebeur!...
Ek het een aand middernag wakker geskrik met 'n steek-pyn in my regter arm, ek het maar moeilik geslaap daardie aand want my arm het die heeltyd net gepyn, sonder ophou - kommerwekkend ek weet. Ek het die volgende oggend met 'n klier aan die regte kant van my nek opgestaan. My man het navosing gedoen en ons het gedink dit is 'n goiter.
Ons het dit 'n toiter genoem (toor goiter) want hoe daag 'n goiter net op? Nie dat ons geglo het dit was toordery nie - net 'n grappie om 'n dokters afspraak te vermy. Mens dink mos altyd alles is klein, tot dit nie is nie. Die "goiter" het na 2 weke weg gegaan en ons het aan met ons lewens beweeg - dit was nie eens in my agter kop nie. Ek het 'n nuwe werk begin, na ek vir 6 maande sonder werk was en een van my voordele was medies. Ek was baie beindruk met die maatskappy, my eerste indruk was dat hulle agter hulle mense kyk.
Lewe was lekker - het uit gesien vir my nuwe mediese vons, vakansie in Desember, my pensioen en natuurlik my nuwe salaris! Weke het verby gegaan en eendag skrik ek wakker en die "goiter'' is terug. My man stel toe voor dat ek dokter toe gaan en maak vir my 'n afspraak. Terwyl ek by die dokters spreek kamer was het mense in geloop en weer uit geloop - almal het beweeg behalwe ek. Ek wou al moed op gee maar dis asof daar 'n klein stemmetjie in my agter kop vir my se - "bly, al sit jy ook tot middernag". Die dokter het my geondersoek en het vir my medikasie vir allegie gegee. Ja, lang storie kort - ons het gedink dit is 'n allergie, en dit was nie 'n "goiter" nie, dit was 'n klier. 'n Week is verby en ek kry 'n pyn aan die linkerkant van my nek, dit het gevoel asof ek 'n spier getrek het en daar het ook 'n klier uitgekom. Ek kon my kop nie draai nie - my kop het stokstyf op my skouers gestaan en dit is wanneer ek besef het, dis seker weer tyd om by die dokter te gaan kuier. Die dokter het my vir bloedtoetse gestuur en daarna het ek vir een of twee ondersoeke gegaan. By die punt, weet ons almal dat dit nie 'n allegie kan wees nie, maar wat kan dit dan wees? 'n Vraag wat ons almal gehad het maar vir die eerste keer in my lewe,was ek nie oorig genoeg om by die antwoord uit te kom nie.
My mediese uitgawes was belaglik, die gedagte van kanker was skrikwekkend en ek was oorlaai met werk - alles perfekte redes om weg te hardloop van die waarheid af. 'n Maand is verby, klomp toetse was gedoen en ons het nogsteeds nie 'n antwoord gehad op wat voud is nie.
Ek kry 'n oproep van 'n onbekende nommer af - eerste gedagte wat opkom is dat dit een van die mediese fasiliteite is wat hulle geld soek? Ek antwoord en tot my verrasing is dit my dokter - sy verwys my na 'n klier spesialis wat oor 2 maande sou af tree - ironies, ek weet. Tyd om my draf skoentjies uit te trek want hier moet ek met die realiteit ooreenkom.
Ek kry onmiddelik 'n afspraak by die spesialis omdat tyd nie aan ons kant was nie. Ek gaan die oggend werk toe met net my lyf, my gedagtes was nie saam nie - dit was by die onbekende. Ek het toestemming gevra om vroeer te gaan en my bymekaar probeer kry, want weereens moet ek die storie gaan vertel van hoe ek hier op geeindig het. Ek daag laat op vir my afspraak want ek het verdwaal - ek het die gebou geonderskat. Die ontvangsdame gee vir my die papierwerk en ek begin om in tevul. Nog nie eens klaar nie, toe is die spesialis reg om my te sien. Ek gee vir hom al my resultate en ons begin met die ondersoek. Dit het gevoel soos net een kyk en toe beweeg sy lippe: "dit kan een van twee dinge wees - klier kanker of die probleem kan jou skildklier wees", sy hy. Hy bel my dokter om die pad voorentoe te bespreek en sy vra dat hy 'n "lymph node biopsy" doen. Ons bespreek wat die beste tyd sal wees om die biopsy te doen en 3 dae van nou af klink die beste, vir al die partei behalwe vir my. Ek nodig tyd om te kou aan alles wat dus-ver gebeur het. Dit voel asof ek op 'n tuimeltrein is wat te vinnig beweeg en niemand slaan ag op ek wat skree nie. Kan iemand dalk die man wat in beheer is se dat ek asemhaal kans nodig het?
Ek wou oorslaan na die gedeelte waar ek opad is hospitaal toe vir die opersie maar toe dink ek as ek die een was wat die boek gelees het sou ek nie net die hoogtepunte wou he nie. Ek sou al die klein stukkies in tussen ook wil hoor.
So, hier is 'n stukkie wat ek eintlik nie sou deel nie. Die afgelope tyd het ek normaal met my lewe aan beweeg. Ek was bang vir die operasie maar nie genoeg dat ek paniekerig geraak het nie. Ek het darm nou al 'n roetine gehad - werk toe en huis toe en dit het my rustig genoeg gemaak om kan deur te druk met dit wat voorle...ek weet dit klink baie verveeling maar vir 'n meisie soos ek was dit perfek. Daar was orde, nes ek nog altyd van dinge gehou het. En, ek darm 'n ontsnapping gehad - my sprokies verhaal, so pas getroud met my sielsmaat. As ek nou terug dink, was die berg eintlik nie so hoog nie. Die klim was maar moeilik maar die uitkyk op die hoogte punt van die berg was perfek, daar-die gevoel wat mens kry as jy die son sien sak - jy weet jy moet alles in neem voor die pragtige prentjie verby is en al wat jy oor het is die herinnering van 'n perfekte afsluiting van die perfekte dag.
Terug na my storie... Die dag het aan gebreek en ons het ons reg gemaak vir die operasie. Ons moes 6uur by die hospitaal was, ek was die eerste patient vir die dag. Ons het geduldig vir ons vervoer gewag, en toe hy nie opdaag nie toe begin die warboel - die warboel in my gedagtes, die warboel om 'n ander vervoer te kry, die warboel tussen is die my kans om uit die situasie te kom of gaan ek dit deur sien.
Wel, ek het by die hospitaal uit gekom, 'n bietjie laat maar ek het dit darm gemaak. Ek is gewoontlik nie 'n liefhebber van hospitale nie maar, by die hospitaal het ek vrede gehad. Ek het in my uniform verander, die beroemde rokkie en sagte broekie en hulle het my in die teater in gerol. Die mooiste gedeelte van daardie dag, was toe die hele personeel van die teater vir my sterkte gewens het en elkeen vir my met 'n glimlag gese dat alles goed gaan afloop.
Alles het toe goed afgeloop en 'n week later het ek my resulte gekry. Die spesialis het my wond gekyk en gese hy was tevrede met die genesing. Ons het gaan sit, en toe kom die volgende woorde uit sy mond - dis 'hodgins lymphoma", kanker in die klier. Van skok het ek geglimlag en gevra jammer, kanker? Asof, ek dit nie verwag het nie, snaaks hoe mens soms reageer op erinstige goed. Hy het die volgende stappe met my bespreek, ek het hom bedank en ek het die laaste vorms gaan invul. Die onvangsdame het my met hartseer aan gestaar en in daai oomblik besef ek wantoe my lewe nou opad is. Ek het vir my man 'n boodskap gestuur en onkologie sentrum toe gegaan. Moelik om te se jy is gediagnoseer met 'hodgkins lymphoma' as jy nie eens rerig verstaan wat dit is nie. Ek het 'n afspraak by 'n onkoloog gemaak en huis toe gegaan. Toe, ek my man sien, toe voel dit asof my wereld in stukkies breek. Moeilik om vir die persoon wat jy die liefste in die wereld het te se, "ons gaan nou een van die moelikste struikelblokke moet oorkom". En, na dit was dit tyd om die res van die familie te vertel.
Ek is 'n ouma en oupa kind, baie mense kan seker verstaan wat dit beteken en vir die wat nie, ek is 'n familie mens. Nie jou normale familie mens nie maar die tiepe wat langs haar oupa op die bed gaan le voor hy slaap en van haar hele dag vertel, van begin (toe ek my oë oop gemaak het in die oggend) tot by die punt waar ek op die bed le). Die tiepe mens wat haar ouma se hare gaan kam terwyl sy tv kyk net om tyd met haar te spandeer. Die tiepe persoon wat 'n jaar na skool by die huis bly, omdat sy voel haar broertjie is te klein vir dagsorg en weet dit sit druk op haar Ma wat op die myn werk. Die tiepe persoon wat 'n rol in elkeen van haar familie se lewe speel want sy weet almal nodig daardie een mens wat altyd daar is, vir die goed en die sleg.
Ek dink die vertel was die eerste van klomp moeilike eerstes gewees - haarverlies, MRI, beenmurg biopsie, chemo en bestraling. Ek het stage 2 hodgkins lymphoma gehad - 12 rondes van chemo en 14 keer bestralling. En ek moet se, die een was erger as die ander, net nie in daai orde nie. Vir die eerste dag van chemo het ek my sak gepak - peuselhappies, skootrekenaar, kombersie, en klomp ander goed wat nie belangrik was nie, want vir 5 ure gaan ek daar wees. Volgens, my was ek gereed, onweetend dat chemo nie dieselfde is soos hulle dit op die tv afspeel nie. Ek het 'n meisie ontmoet met dieselfde kanker, dieselfde ouderdom en dieselfde behandeling as ek, maar dit was haar laaste keer wat sy behandling gekry het. Sy het dit oorwin! Ek onthou haar as 'n inspirasie (oor paar maande gaan dit ek wees) tenspuite van hoe moeg sy nou al was -bleek, naar en net al moeg vir die veg. Min, het ek geweet dat ek ook so gaan lyk en voel waneer dit my laaste ronde is. As ek dink aan chemo kry ek nou nog, amper 'n jaar later nogsteeds 'n kol op my maag.
Bestraaling het met sy eie uitdagings gekom,. Haarverlies, in sy eie manier ook. Die vorige generasie het altyd gese, hare groei terug asof dit nie sulke groot rol speel nie maar, ek dink dit speel 'n rol wat mens nie kan beskryf tot dat jy dit nie meer het nie, Dit is maar moeilik as jy in die spiel kyk en nie die persoon herken wat terug kyk nie. 'n Konstante herinnering van wat jy deur was, asof kanker op jou voorkop geskryf is, met 'n kaart wat wys na die nagmerrie wat jy agter jou rug wil sit.
Ek het altyd gespot en gevra, sal jy vir my lief wees as ek nie meer hare het nie en sonder om te twyfel het hy altyd gese, "ja, natuurlik", en toe ek my hare verloor toe kan ek dit op die proef sit , soveel goed was op die proef gesit maar die Here het geweet, dis die man wat ek gaan nodig het in die seisoen. Hy het my geleer dat oneindige liefde enige uitdaging kan oorwin.
Hoofstuk 2: 'n Morbiede plek
Hoofskuk 3: Lewe na Kanker
Hoofskuk 4: Die verhaal van 'n gewone meisie
Hoofstuk 5: By die Vader, Seun en Heilige Gees
Hoofstuk 6: My sprookies verhaal
Hoofstuk 7: Die is net die begin
Last edited: